Chiroyli bezatilgan xona.Ajoyib dizaynga ega xonaning barcha mebellariyu gilamlari oq rangda edi. Xona markazida oq krovat,to`rt tomonida esa bir-biridan bejirim divanlar.Devorlarda ajib portrertlar osig`liq, katta kichik bu suratlarda shohlar, malikalar, aslzoda oyimchalar tasvirlangan bo`lib,qiziq tomoni wunda ediki,undagi jamiki insonlar qip-yalang`och edi.Devorlarning birida ikkita deraza joylashgan.Derazalarning qarshisidagi devorda xona ewigi bor edi.Undan tawqari xona guldor vazalar,tumbochkalar,oynali javonlar bor edikim ularning bari oq rangda edi.Nihoyat hikoyamiz qahramoni ko`zini ochdi.Derazadan g`ira-shira tushayotgan nur oq mebellarda jilolangani bois hammayoq yop yorug` edi.Qahramonimiz hozirgina uyg`ongan bo`lsa ham mutlaqo hushyor tortgandi.Shu payt xona eshigi ovozsiz ochilib xonaga kimdir kirdi.Yigit mehmonga qaradi va u qarwisida dilbar qiz turganligini ko`rdi.Qiz unga wirin jilmayib turardi.Egniga kalta ko`ylak,etagi tizzadan bir qarich baland yubka kiygan,ochiq siynalari ko`zga tawlanib turardi.Sochi yoyilib yelkasiga tuwgan bu oqbilak oyimcha qahramonimizga kulib boqib turardi.Uning go`zalligidan tili aylanmay qolgan yigit zo`rg`a: -Nahotki sen -deya oldi xolos. -Bowlaymizmi ! -qiz wunday deb yigitning bag`riga o`zini otdi. Bir-biriga talpingan lablar bir-birini izlab topdi.Kuchli hissiyotlar junbuwga keldi.Yigit qizdan taralayotgan hiddan mast bo`lib uni yanada qattiqroq quchar va yuzi ko`zidan o`pardi.Qiz o`z navbatida yigit bn bir tan bo`lib birlawib ketiwga intilayotgan bir ruh edi go`yo.Ehtirosli bo`sa davridan so`ng endi yigit butun tana bo`ylab harakatlana bowladi.Bo`liqqina ko`kraklarni qisib turgan kiyimlar qutqusidan ularni ozod etiwga kiriwdi.Qizni asta krovatga yotqizib uni ustiga chavandozlarday minib oldi.U ko`kraklarni huddi silayotganday sekinlik bn yalardi