Shu lahzada ovozlar tinib, o‘rnini hansirashlar egalladi. Shohrux tugatgandi. O‘pichlar, erkalashlar, pichir-pichirlar biroz davom etdi. Quloq solib turdim. Kimdir yotoqdan turib, eshik tomon yaqinlasha boshladi. Shoshilib, dadamning ofisiga kirib olib, qiya tirqishdan kuzatib turdim. Onam ustiga xalat kiygancha, sochlari yoyilgan holda eshikdan ko‘rindi va hovliga chiqib, vanna tomonga o‘tib ketdi.

Qancha vaqtda qaytarkin? Shu yerda kutsammi yoki ichkariga qaraymi? Juda bo‘lmasa, o‘zimni shunchaki oyimni izlab kirgandek tutarman. Ichkaridagi aniq Shohruxmikan? Kim bo‘lganda ham ko‘rishim shart!

Uy ofisi eshigidan chiqib, yotoqxonaning qiya ochiq eshigidan ichkariga kirdim. Xonaning uzoq burchagida yotoq lampasi yoniq turibdi. Polda ayrim kiyimlar sochilib yotibdi. Kattagina spalniy karavot ulkan yotoqxonaning to‘riga joylashtirilgan. Lampa yorug‘i unga tushib turadi. Barchasi ma’lum: Karavotda, moviy adyolni kindigigacha yopib olgan Shohrux yostiqqa suyangancha, telefon kavlayapti. Eshikni oldingidek ochiq qoldirib, parda ortidan chiqdim.
— Tinchlikmi, jonim, tez qaytdilar? — u telefondan boshini ko‘tarmagani uchun meni oyim deb o‘yladi. Nima deyishni bilmay jim turdim, o‘zimni imkoni boricha bemalol tutishga tirishardim, gapiraman deb, ovozim titrab ketishidan cho‘chidim. Ikki soniya javob bo‘lmagach, u boshini ko‘tarib, men tomonga qaradi. — O-xo, qaysi shamol uchirdi? — so‘radi u deyarli hech nima bo‘lmagandek o‘zini tutib.
Menimcha, u bunga ruhan tayyor bo‘lgan, ya’ni kimdir kelib qolishiga. Chunki meni sikayotganda ham qaltis vaziyatlarda edik. U bunaqa holatlarda o‘zini qanday tutishni yaxshi bilishi shundan ma’lum. Balki endi o‘rganib olayotgandir xavotirni yengishga. Yoki ichidagi bildirmaslikka zo‘r berib urinayotgandir. Ko‘rinishidan birinchi variant to‘g‘ri: u tahlikada emas, kimdir tutib olgan taqdirida ham unga baribir. Chunki har qanday holatda ham oxirida erkak kishi kamroq aybdor topilib, suvdan quruq chiqadi. Asosiy ayb ayolga yuklanadi va or-nomus sabab barchasi sir qoladi. Bugun ularni tutib olishi mumkin bo‘lgan yagona odam men edim va yuqoridagi sabablarga ko‘ra, bu sirni hech kimga aytmasligimni u maraz juda yaxshi bilib turardi.
— Tugatdinglarmi? — Uning bosiqligi menga ham o‘tgandi. Ko‘ngilni keng qilib, erkin gapiraverish endi qiyinlik qilmay qoldi. — Yoki hali ko‘p yotmoqchimisizlar?
— Bugunning hisobidan demoqchimisan? Yoki umumanmi? — hazilomuz tarzda savolimga savol qaytardi u.
— Hozircha bugun haqida gaplashib turaylik, ertaga nima bo‘ladi, Xudo biladi. — Ortiqcha hissiyotlarsiz, erkin javob qildim.
— Ikki marta yotdik va menimcha, bugunga yetarli bo‘ldi, — shunday deb, u ustidagi adyolni olib tashladi va xuddi ustida kiyimi bordek, bemalol o‘rnidan turib, kiyinishni boshladi. Ayniqsa, trusigini kiyayotganda xuddi moda haftaligida podiumdan yurib kelayotgan modellar kabi ishonch bilan, endi soʻlishni boshlayotgan oʻrtacha kattalikdagi asbobini namoyishkora tutdi. Bu goʻyo “shu qoʻtogʻim bilan uylaringni zabt etdim” degan kinolardagi epizoddek tuyuldi menga. Ha, rostan ham u shunday qilgandi. Buni qanday uddaladi, hayratlanishga arziydi. Shu onda menga tuyuldiki, oilamizda men va oyimdan tashqari biror ayol yoki qiz, aytaylik, opam yoki singlim boʻlganida, Shohrux uni ham seksga chorlash yoʻlini topardi.
— Qoʻrqinchli darajada katta emas, — dedim uning ishonchiga biroz ta’sir oʻtkazish uchun asbobiga ishora qilib.
— Oʻlcham muhim emas, muhimi texnika. — Ha, u rostanam “yaxshi sikardi”, menimcha ham.

Ushbu xonada qolish xavfli, oyim qaytib qoladi. Agar bu holatda toʻqnashsak, nima boʻlishini aniq bilmayman. Shuning uchun vaqtida ketgan ma’qul. Lekin Shohruxga aytadigan gaplarim tugamadi, aksincha, koʻpaydi.

— Men ketdim. Sizni xonangizda kutib turaman. Gaplashib olishimiz kerak.
— Menga tahdid qilmaysan, deb umid qilaman, — dedi u yana istehzo bilan. Uning vaziyatga yengil qarashi, oʻzini erkin tutishi, hozirjavobligi, fikrlash doirasi yanada e’tiborimni torta boshlagandi..
— Men ham shunga umid qilyapman, — deya yotoqxonadan chiqdim.

Hovliga chiqadigan eshikni endi ochgandim ham, oyim kirgan sanuzelning akfa eshigi ochilgani eshitildi. Cho‘chib ketdim. Darrov ortga qaytib, tezda dadamning ofisiga kirib oldim. Yuragim urishi yana tezlashdi. Tomirlarim gupurlardi, onam koʻrib qolsa, nima qilishni bilmayman. Boya, kirishimda koʻrib qolganida ham hozirgidek tahlikali boʻlmasdi. Chunki unda bilmasdan oyim bilan suhbatlashgani kirib kelgandek tutishim mumkin edi. Hozir esa ichkaridan chiqib kelayotganimni, barchasidan xabardorligimni aniq sezib qoladi. Yo, tovba, inson oʻz onasidan ham shuncha choʻchiydimi, ujas kino emas-ku, axir bu. Koʻrgan taqdirida ham yeb qoʻymas. Oʻzimni bosishim kerak. Ofisga kirib qolsa ham kitob olgani kelgandek tutaman. Shubhalanishi mumkin, lekin hodisa ustida ikkimiz ham yaqqol “qoʻlga tushmagan” boʻlamiz. Hayriyatki, oyim meni sezishga ulgurmabdi shekilli, katta eshikdan kirib, yotoqxonaga oʻtib ketdi. Men esa ovoz chiqarmay, epchillik bilan hovliga chiqib, darvozaxonaga yoʻl oldim. Akfadan kirishda orqamga o‘girilib, yotoqxona derazasiga qarab qoʻydim: unda oʻsha ikki soya bir-biriga yaqin turardi…

Oshxonaga kirib, iliq suv ichdim. Ancha oʻzimga kelib oldim, lekin boʻlgan va boʻlayotgan ishlarga qaysi rakursdan qarashni tushunolmay garangman. Kim aybdor? Qanchalik aybdor? Yoki aybdorlik yoʻqdir! Shunchaki har kim oʻzi xohlayotgandek yashayotgandir. Bunga qarshi kurashish kerakmi yoki tanlovni har kimning oʻziga qoldirgan ma’qulmi? Shunchalik gʻalati kun boʻladimi? Hissiyotlarim umuman tushunarsiz. Balki koʻp porno koʻrganim uchun tushimga kirayotgandir hozirgi voqealar. Yuzimni chimchilayman. Oʻngimda boʻlyapti hammasi.

Darvozadan tashqariga chiqdim. Havo izg‘irin, lekin yoqimli, musaffo. Egnimdagi xalat yuqalik qilyapti, paypoq ham kiymabman. Oz-moz sovuq yeyapman. Biroq xonamga qaytishga ishtiyoq yo‘q. Ko‘cha jim-jit, chiroqlar o‘chiq. Oy yorug‘i bor faqat. Ko‘cha boshidagi qiya muyulishga termulaman. Jamshid bilan xayrlashish oldidan o‘sha yerda o‘pishgandik, qadim chinor soyasida. Eh, koʻhna chinor… Shuncha umri davomida, tanasi ortiga yoki barglari ostiga necha-necha ishq o‘yinlarini, qanchadan-qancha xiyonatlarni berkitgan ekan.

Uyimiz tomon oʻgrildim. 4 ta deraza va oʻrtada katta darvoza. Moviy parda tushirilgan derazam tomonga qaradim: parda ortida oʻzini haliyam goʻdak va begʻubor deb hisoblaydigan gunohkor qizaloq porno koʻrib oʻtirar, ekrandagi tasvirda esa to‘rtta barzangi bir juvondan rohatlanishardi. Oʻsha kungi voqea yana xayolimda tiklandi. Chap tomonga oʻgirilib, muyulishdagi chinor tomonga qaradim: u yerda esa oʻsha shaddod qizaloq oʻzicha doʻst deb hisoblaydigan xushtori bilan rohat ila oʻpishyapti. Derazam tomonga burildim: moviy parda ortidagi yana oʻsha qizaloq, endi oʻzi xohlamay, afsus ichida kimningdir asbobini ogʻziga olardi. Rostanam, u kim? Shohrux men uchun kim oʻzi? Qarindoshim? Akam? Oʻynashim? Onamning oʻynashi? Qaysi biri? Menimcha, hammasi… Jin ursin!