Ayol nomidan yozilgan
Romantik-erotik qissa

1-bob: Tiriklik ishtiyoqi

Erim har kuni ertalab soat yettida ishga ketadi. U ketganidan so‘ng, eshik sekin yopilib, butun uy yana menga qoladi. Har kuni shu jimjitlik, shu tinch, ammo ezuvchi sukunat.

Yaqinda qarshimizdagi uydan yangi qo‘shni ko‘chib keldi. Birinchi ko‘rganimda u og‘ir sumkalarini ko‘tarib mashinadan tushayotgan edi. U menga qarab jilmaydi. O‘sha nigoh... oddiy salomlashish emasdi. Nigohlarida nimadir boshqa, chuqurroq ma’no bor edi. Shundan beri, har kuni tongda, tushda, tun yarimida men o‘sha deraza oldida bo‘laman.

Bugun men derazani ochdim. Ataylab. Ho‘l ko‘ylagim badanimgacha yopishib turganini ko‘rdi. Qarasam, u to‘g‘ridan-to‘g‘ri menga termulgan. Bu men uchun uyg‘onish edi. Yillar davomida ko‘milgan, unutilgan ayollik hissi uyg‘ondi.

2-bob: Deraza ochilgani kecha edi

Kechasi. Uydagi yotoq yana sokin. Erim yotgan, yuzida har doimgidek befarqlik. Men esa... telefonimni olib, o‘sha yigitga yozdim:

> "Men esa atay derazani ochdim."



Javobi keldi:

> "Unda men ham kechqurun siz tomonga qarashni to‘xtatmayman."



Bu o‘yin emasdi. Bu menga yoqdi. Tongga yaqin yuragimni g‘ash qilgan holatda uyg‘ondim.

Kun o‘rtasi... Men uni chaqirdim. Halat ostida hech narsa yo‘q. U eshikni ochdi. Nigohlari tanamni egalladi. U orqamdan quchdi, bo‘ynimni o‘pdi. Ustimdagi mato sekin tushdi. Biz yotoqqa yo‘l oldik.

Men — to‘laqonli ayolga aylandim. Uning har bir harakati ichimda o‘chib ketgan ayollikni tiriltirardi. U meni unutishga qo‘ymaydigan tarzda, yuragimni tanam orqali quchib, ustimda harakat qildi.

3-bob: Ichimdagi jar

Bir necha kun davomida u bilan yana uchrashdim. Har bir kecha, har bir harakat — borgan sari yuragimga yaqinlashdi. Bu endi faqat ehtiros emas edi. U meni sevdi.

Ammo... erim sezdi.

— Nima bo‘layapti? — deb so‘radi. Javob bera olmadim. Ko‘zlarimda javob bor edi. U ko‘rdi. U chiqib ketdi.

Qo‘shni yigit esa yozdi:

> "Sizni faqat istamayapman, sizni o‘ylayapman."



Endi men tanlov og‘ushida edim. Yuragim ikki o‘t orasida qoldi: biri — hayotim, biri — o‘zligim.

4-bob: Tanlov

Kechasi. Deraza ochiq. U kutmoqda. Soat 9:00.

Telefonim jiringladi:

> "Bugun keling. Bu boshlanish bo‘ladi. Birga yashaylik."



Men eshik sari bordim. Lekin tutqichga qo‘limni tekkazganimda yuragimda portlagan ovoz:

> "Sen kimsan? Ayolmi, sevganmi, xiyonatchimi, bechora odammi?"



Tiz cho‘kdim. Yig‘ladim. So‘ng derazaga bordim. Ochdim. U kuldi. Va men derazani yopdim.

So‘nggi xabarni yozdim:

> "Meni kechir. Men seni sevib, o‘zimdan ketdim. Lekin hayotimdan ketolmayman."



Erim qaytib keldi. Hech nima demadi. Meni quchoqladi.

Ammo... men boshqa ayol edim. Endi ichimdagi jimjitlik boshqa edi. Unda sevgi bor, og‘riq bor, va... qoldirib ketilgan ehtirosli o‘tmish bor edi.

Yakun

Qo‘shni uydan endi deraza ochilmaydi.

Men esa derazamni yopdim.

Ammo... ichimdagi ayol hali hanuz o‘sha deraza ortida yashayapti.