1-BO‘LIM: Yomg‘ir Ostida Qolgan Ehtiros

Uydagi jimlik menga g‘alati tuyulardi. Nodira — xotinim, xizmat safariga chiqib ketganiga ikki kun bo‘ldi. Men esa uyda faqat qaynonam — Zuhra opa bilan qolganman. Bu holat o‘zi yoqimsiz emas. Faqat... men bu ayolga yillar davomida qarab kelganimni o‘zimga tan olishni istamasdim. Uning ohangida, yurishida, kiyinish uslubida meni qitiqlovchi, sezdirmay o‘ziga tortuvchi narsa bor edi.

Bugun yomg‘ir yog‘moqda. Deraza ortida tomchilar shitirlaydi, xonada esa choynak asta qaynayapti. Soat tungi uchlar atrofida men o‘zimni oshxonada topdim — choy damlayapman, ammo choy ichish bahonasi faqat o‘ylarni bosish uchun.

Shu payt oshxona eshigi sekin ochildi.

— Siz hali uxlamadingizmi, Rustamjon? — degan ohangda, muloyim, ammo yuragimni titratgan tanish ovoz eshitildi.

Zuhra opa.

Qorong‘ulikda ham u chiroyli edi. Ustida atlasdan tikilgan qora xalat. Egnidagi mato yengil, har harakati bilan uning beli, sonlari, tizzasi sezilar edi. Ro‘mol yo‘q — sochlari yelkasiga to‘kilib tushgan. Ko‘krak qafasi har nafasda silkinadi.

Men u tomon qaramaslikka urinib:

— Choy ichaman... keyin uxlayman, — dedim.

U sekin yurib yonimga keldi. Nafasi menga yaqin edi. O‘tirganda xalatining cheti ochildi — kapron kolgotkadagi sonlari ko‘z oldimda. Bu manzara ichimni titratdi.

— Siz tinchmisiz?.. Juda g‘amgin ko‘rinyapsiz, — dedi u, yuzimga tik qarab.

— Shunchaki... yomg‘irda uxlay olmayapman.

Zuhra opa jim turdi. So‘ng sekin, qo‘lini mening bilagimga qo‘ydi.

— Siz men bilan gaplashishni istamaysizmi? — dedi.

Uning kafti iliq edi. O‘sha damda yuragim qattiq urdi. Men ohangimni pasaytirib dedim:

— Opa, bu... to‘g‘ri emas.

— Nimasi to‘g‘ri emas, Rustamjon? — Nigohi chuqur edi. — Men sizga yomonlik qilmoqchi emasman. Men faqat... sizga yaqin bo‘lishni istayapman.

U lablarini tishladi. So‘ng egilib, yuzimga yaqin keldi. Nafasi yuzimni silab o‘tdi. Uning lablari... mening qulog‘imga yengil tegdi.

— Sizdan kelayotgan issiqlikni his qilyapman... Men beva ayolman, Rustam. Yillar davomida tanam sovuq qoldi. Lekin... kechadan beri men sizni his qilayapman. Qadamlaringizni, ko‘zlaringizni, sukutingizni.

Men qattiq nafas oldim. Kaftimni uning soniga qo‘ydim. U titradi. Nigohimiz tutashdi.

— Siz... siz meni istaysiz, shundaymi? — dedi u titroq bilan.

Javob o‘rniga labimni uning lablariga bosdim. U menga taslim bo‘ldi.

Uning xalatini asta yechdim. Ostida faqat yupqa, silliq ichki kiyim — oq sutyen va yupqa slip. Tanasi oppoq, tekis, ko‘ksidagi harakatlar nafasiga ergashar edi. Kapron kolgotkasi ostidagi sonlari silkinib turardi.

— Siz... bu kechada meni o‘zingizniki qilasizmi? — dedi u shivirlab.

Men uni devorga tirkadim. Qo‘llarim bilan sonlaridan quchib, lablarim bilan bo‘ynini, qulog‘ini o‘pdim. U ohista “siz...” deb pichirladi, har harakatimda chinqirib nafas olardi.

Biz asta, jimlikda, faqat nafas va yurak urishlarida bir-birimizga singib borar edik.

Uni stolga olib chiqdim. Kapron kolgotkasi yirtildi. Oq ichki kiyim yon tomonga siljidi. Uning tanasi to‘liq meniki edi. U qattiq nafas olib, menga lablarini bosdi:

— Siz... bugun meni o‘ldirdingiz, Rustam. Siz... meni tiriltirdingiz.

Biz tonggacha quchoqlashib yotdik. Har nafasda, har harakatda men uni yana va yana xohladim. U esa har safar faqat bir so‘z bilan labimga pichirlardi:

— Siz...
---------------------

2-BO‘LIM: Tong va Pushaymonlik

Yorug‘lik yuzimga urildi. Derazadan tushayotgan tong nuri sekin asta ko‘zimni ochishga majbur qildi. Xonada hali ham jimlik. Ammo yuragimda g‘alayon bor. Men hali ham uning issiqligini tanamda his qilardim.

Yonimda u yotar edi — Zuhra opa. Yelkasi yalang‘och, sochlari yuziga to‘kilib tushgan. Nafasi sokin. Ammo shunday chiroyli, ayollikda to‘la bir vujud yotardi yonimda, go‘yo tun davomida menga berilgan sovg‘adek.

U sekin harakat qildi. Uyg‘ondi. Ko‘zlari ochiq. Men tomonga qaradi. Nigohi jim, ammo ichki shovqinni yashirib bo‘lmasdi.

— Siz hali uyg‘onmagandingiz deb o‘ylagandim... — dedi u past ovozda.

Men unga javob bermay, faqat nigohimni uzoq tutdim. U qo‘lini yuzimga qo‘ydi, kafti iliq edi.

— Kechiring meni, Rustamjon...

— Nima uchun?..

— Kecha... kecha men o‘zimni unutdim. Men o‘zimni ayol sifatida sizga topshirdim. Bu to‘g‘ri emas edi...

U yuzini yostiqqa yashirdi. So‘ng tovushi biroz ezilgan, lekin baribir muloyim edi:

— Siz... mening qizimning erisiz. Men esa... sizga haromman.

Men asta unga yaqinlashdim. Qo‘llarim bilan yelkalaridan quchdim.

— Siz meni kechagi tunda... tiriltirdingiz, opa. Siz menga ayollikni his qildirdingiz.

U asta yuzini menga qaratdi. Lablari titrar edi. So‘ng dedi:

— Siz meni yillar ichida birinchi bor his qildingiz, Rustam. Meni... shunchaki ayol emas, balki yuragi, istagi, teri ostidagi o‘ti bilan sevishni istagan bir mavjudot sifatida ko‘rdingiz.

Men javoban unga ohangimni pasaytirib pichirladim:

— Men sizni kechadan beri yana xohlayapman...

Zuhra opa lablarini tishladi. Nigohida hayajon, ehtiros va pushaymonlik aralash edi. U menga qaradi:

— Men... yana sizga bag‘rimni bersam, siz meni yomon ko‘rib qolmaysizmi?

Men unga yaqinlashib, yuzini sekin o‘pdim.

— Men sizni kecha sevganim kabi, bugun ham xohlayapman, opa...

U asta sekin ko‘zlarini yumdi. Nafasi og‘irlashdi. Men uning atlas ko‘ylagini sekin ko‘tarib, sonlariga qo‘limni tekkizdim. U titradi. Nafasi yana tezlashdi.

— Siz... yana meni istayapsizmi?.. Bu tongda ham?..

Men javob bermasdan lablarim bilan uning bo‘ynini o‘pdim. U kaftlari bilan yuzimni ushladi:

— Iltimos... siz bu safar meni shoshib emas... ohista seving. Men yuragim bilan sizniki bo‘lishni istayman...

Uning barmoqlari mening ko‘kragimda yurishardi. Men esa uning ko‘ksiga sekin labimni bosdim. Har bir harakatimiz ohangda edi — nafas, teginish, lablar, tillar bir-birini topgandi.

Uning ko‘kragi ochildi. Men asta ularni o‘pib chiqdim. U shivirladi:

— Sizning lablaringiz... meni bo‘ysundiryapti...

Men pastga tushdim. Uning oyoqlarini asta ajratdim. U menga qarab chinqirdek nafas oldi:

— Siz... meni butunlay olmoqchisizmi yana?

— Ha...

Men uni yana o‘zimniki qildim. Bu safar shoshib emas, sekin, har bir teginish, har bir harakat bilan. Tong nurida, uning yalang‘och tanasi chiroyliroq ko‘rinardi. Men uni o‘zimga to‘liq singdirdim. Va u oxirida labimga pichirladi:

— Siz meni butunlay sindirdingiz... men endi sizsiz yashay olmayman, Rustamjon...

----

3-BO‘LIM: Yashirin Nazarlar

Nodira qaytgan kuni yomg‘ir to‘xtagan, ammo men va Zuhra opaning yuragida hali ham oqib turgan ehtiros tinmagan edi. Xotinim ichkariga xushchaqchaq kirib keldi, har safaridek bag‘rimga tushdi, so‘ng onasini quchoqladi. Men ularning holatini tomosha qilib turar ekanman, Zuhra opa menga qarab ko‘z qirrasi bilan qaradi. Qisqa, ammo teshuvchi qarash. Yuragimda yana allaqanday o‘rtanish uyg‘ondi.

Nodira xonasiga kirib ketdi. Zuhra opa oshxonada bir nima qidirayotgandi. Men esa sekin